کد مطلب:30677 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113
صاحبنظران، اصول كلی تربیت را برای زندگی انسان و تداوم حیات اجتماعی باور دارند. اما می پرسند چرا خود را تربیت كنیم؟ چرا مشكلات و رنج فراوان خودسازی را هموار سازیم؟ بدیهی است تا مبانی اعتقادی قرآن و نهج البلاغه را نپذیریم و هدفداری انسان و حركت تكاملی بشر بسوی قیامت و بهشت جاودان را باور نكنیم تربیت و مقررات و احكام تربیتی بدون پشتوانه اخلاقی و اجرایی است. امام علی (ع) می فرمایند: ای بندگان خدا آگاه باشید خداوند شما را بی هدف و بیهوده نیافریده است و سرگدان و بدون سرپرست نگذاشت، ای بندگان خدا، شما را به تقوی و خویشتن داری سفارش می كنم كه زمام عبادتها و قوام زندگی سعادتمندانه به تقوی بستگی دارد. و آنگاه به رفاه زدگی شكمباره هدف گم كرده می تازد و می فرماید: آیا عبث و بیهوده آفریده شده ای، همانند حیوان پرواری كه تمام همت او علف چریدن و خوردن است.
امكان تربیت و ضرورت خودسازی و بازپروری جامعه را بسیاری از مكتبها پذیرفته اند و مباحث پیرامون آن را قبول كرده اند و با اسلام و دیگر مكاتب تربیتی ممتاز جلوه می دهد هدفداری انسان و هدفداری تربیت است.